Kat, kots en conclusies

Hallihallo vanuit het Brabantse Aarle-Rixtel!

Donderdag was het weer zo ver, ik mocht mee met de kleine rode auto. Helaas was ik niet helemaal lekker en gaf mijn baasje en vrouwtje een hoopje kots als afscheidskado. Oh, oh... Toch maar mee met Kat.
Maar anders dan de andere keren duurde de reis veel, veel langer. Als het even kon bleef ik liggen, maar de auto bewoog veel heen en weer.

Na een uur kwamen we aan: maar waar? Ik snuffelde her en der, maar herkende niets. Mijn conclusie: Ik ben hier nog nooit geweest. Wat doet mijn mensenvriendin Kat hier? Ze haalde mijn spullen uit haar rode blik met wielen en legde ze in dat vreemde huis. Mijn conclusie: ik moet hier blijven! Oh, oh, op deze vreemde plek? Wat moet ik hier?

Ah, en toen kwam mijn lange slungel-vriend van me. Wat gezellig dat hij ook hier is!
Na een uitgebreid begroetingsgekwispel en -geknuffel nam Kat me mee op een eerste verkenningswandeling. Snuffel hier, snuffel daar, plasje hier, poepje daar... dat kan ik en dat vind ik leuk.

Maar toen: ik moest op mijn kussen en de lange en de Kat vertrokken naar hogere sferen. Dát accepteer ik niet! Ik begon te janken en te jammeren. Het hielp niet, want ik moest beneden blijven.
Ik ging een lange, eenzame nacht in. Het ergste was: mijn buik was nog niet in orde. Eerst kotste ik over mijn kussen. Toen kon ik daar natuurlijk niet meer blijven liggen. Toen ben ik maar op de oude bank gaan liggen. Op eens werd ik weer misselijk en zo belandde ook mijn braaksel op de bank en de kussens. Oh, ik arm hondje.

´s Ochtends, toen Kat naar beneden kwam was ik dolblij. Ze leeft nog, ze is er nog en ze is me niet vergeten! Maar zij was minder blij toen ze de resultaten van mijn nachtelijk gekots ontdekte. Ze moet me wel lief vinden, want ze heeft (niet geheel zonder te vloeken) alles opgeruimd.
Later, toen de Lange opstond gaf hij me eten, maar daar moest ik nog niet aan denken.
Pas toen mijn Katje weer terug was en me door woord en gebaar ("Kommaarschatje" en daarbij schoenen aandoen en de riem pakken) liet zien dat we gaan lopen kreeg ik een paar brokken door mijn keel.

Ik wist dat mensen van me houden. Vooral kindjes voelen zich aangetrokken tot mij. Ze kijken, wijzen, roepen, aaien... Wat ik toen heb geleerd is: ook koeien houden van me. Een hele horde koeien rende op ons af en met ons mee toen we langs hun weiland liepen. Dat was een grappig gezicht.

Het dreigde weer te gaan regenen (terwijl we net een beetje droog waren van de eerste 10 minuten regenwandeling) en zo versnelden we onze pas tot een heuse looppas en haalden het huis droogvoets.

Kat heeft zich tot doel gesteld me op de hondenuitlaat-en-poep-stroken te laten poepen en vandaag is het haar voor de tweede keer gelukt!

En vandaag (dus na weer een lange eenzame, toch kotsvrije nacht) heb ik mijn lievelingsstukje van Aarle gevonden! Een veld met veel modder en bulten en schansen om te rennen, te springen en door de bochten te vliegen (volgens mij is het eigenlijk bedoeld voor kleine mensjes op twee wielen). Ik ging helemaal los en wilde niet meer weg. Het is geweldig hier!

Daarna nog door de velden gerend en voor nieuwe stippen op mijn vacht gezorgd en zo kwam een natte, vieze, moeie hond terug naar het niet meer zo vreemde huis.
Mijn conclusie: home is where mijn bak en kussen is.

Stippelgroetjes,
Flynn