Stippelgroet uit Brabant!

Woehooee! Hallo allemaal!

Afgelopen zondag was het weer zo ver! Ik mocht mee naar Brabant, naar mijn lievelingsleenvrouwtje! Mijn hele familie was mee, maar alleen ik mocht blijven.
Mijn logeerpartij begon met een slopende run met de lange slungel. Daarna had ik het gevoel dat ik voor de rest van mijn leven niet meer uit hoefde. (Wat dat voor mijn darmen en mijn blaas zou betekenen had ik even niet bedacht)
De eerste nacht was even wennen. Wie garandeert mij dat mijn leenbaasjes morgen ochtend er weer zijn? En wat ALS? Als ze er niet meer zijn, wat als ze voor eeuwig en altijd achter de deur verdwijnen?
Maar het Katje reageerde op mijn janken en ik was zeker, ze is niet van de wereld.
Ik moest ook weer even wennen aan het Brabantse hondenpoepsysteem. Maar het Katje geeft me ook eerlijk gezegd weinig keus. Vandaag bijvoorbeeld liepen we drie keer om een reuze hondenkooi, waar honden mogen poepen. Pas toen ik snapte dat we hier pas weggingen als ik gepoept heb ging ik hurken.
Woensdag was een hele gekke dag. Ik moest weer in het rode blikje springen. Het was een lange rit en wat zijn er veel rotondes. Van het hele geschud vlogen bijna mijn vlekken van mijn vacht.
Na lang geschud kwamen we aan bij - nou breekt me toch mijn klomp! - mijn thuis! Maar... mijn kussen was niet mee! Hoe moet ik hier blijven zonder mijn kussen onder mijn mooie billen? Maar ik was wel dolblij, mijn vrouwtje en mijn zusje te zien.
En toen gebeurde er nog iets geks: Katje was er, maar mijn vrouwtje ging met me lopen! Dit is voor het eerst in de geschiedenis van de vriendschap tussen de stippeltjeshond en het Katje. Begrijpt iemand dit? Het Katje bleef zitten met mijn zusje op schoot. Jaloers? Ikke? Nooit!
En toen mijn billen net gewend waren aan de harde, houten ondergrond, werd ik weer meegenomen in het rode blikje. Wat is er nou? Waar ga ik heen? Oh, wat ben ik toch overgeleverd aan de dingen die de mensen om me heen bepalen en bekokstoven!
I surrender. Ik geef me over aan mijn lot. Als het mijn lot is om doorgeschud te worden, dan schut me maar door. Als het mijn lot is op houten planken te liggen, dan... oh, dat is niet helemaal waar. Als het me lukt om op een zachte bank te gaan liggen, dan doe ik dat. Als het nodig is daarvoor ruimte te maken door dingen van de bank te gooien, dan doe ik dat ook. Alleen enge dingen als een bezem of een stofzuiger kunnen me ervan weerhouden. (maar dit mag je niet doorvertellen, want dat mag natuurlijk niet)

Nu lig ik heerlijk te contempleren, bij te komen en te rusten voordat er weer een of andere gekte losbarst.
Voorlopig zit ik hier goed, al mogen de wandelingen iets langer, iets vaker en misschien een knappe hondendame zo af en toe zou ik ook niet vervelend vinden.

Houdoe, woehooee,
de knapste dalmaat, met stip!(peltjes)