Van honden en fietsen

Hallo!

Waar zal ik beginnen? Het was weer heerlijk met mijn Katje. Nou, niet alles, maar over het algemeen was het te gek!
Het is weer even geleden, maar eindelijk mocht ik weer mee naar Nijmegen. Ik verheugde me al op een wandelingetje en daarna een lange rustpauze. Maar nee, hoor! Dan ken je mijn Katje niet.
Je weet misschien mijn geheimpje niet, maar als je het niet doorvertelt, deel ik het met je: ik ben nergens bang voor, echt nergens, maar ik ben als de dood voor fietsen. Dat zijn van die rare dingen met wieltjes en spaken, waar mijn staart tussen kan komen.
En wat deed mijn Katje nou? Ze pakte een van die fietsmonsters en ik moest ernaast rennen. Ik mocht niet snuffelen en niet plassen, niet met andere hondjes spelen en me niet laten aaien door lieve mensjes. Alleen maar lopen, lopen, lopen. Af en toe stoppen voor een van die gekleurde lampjes en veel autos. Oh, ik snapte er helemaal niets van. Waarom lopen we niet door het bos? Waarom is het hier zo veel drukker dan thuis (ik ben een dorpshond)? Toen kwamen we bij een nog drukkere plek en we daalden af naar een kelder, een verschrikkelijke kelder met allemaal fietsen! Mijn staart stopte acuut met kwistpelen. Dan gingen we naar een hektische plek met heel veel mensen. En toen herkende ik het: we gingen weer met de trein (dat zijn van die geel-blauwe blikken met heel veel mensen). Het duurde niet lang, net lang genoeg om een paar aaien-over-mijn-bol te halen bij twee schattige studentjes.
Toen we in Dieren aankwamen vroeg ik me af, waarom het Dieren heet en niet Honden? En waarom lopen er ook mensen rond in Dieren? Maar goed, ik had geen tijd om te peinzen, want mijn lieve wandelvriendin Stephi kwam eraan! We begonnen aan een heerlijke herfstwandeling. Binnen no-time waren we in het bos en was het rennen, snuffelen en takjes verzamelen. Ik kan hier heel erg over uitweiden, over hoe mooi en verschillend het landschap was, maar dat spreekt voor zich. Wat wel te gek was, was dat het bergop-bergaf, door de modder, over zand en door de bladeren. Bijna overal waren mensen blij mij te zien. "kijk een damatier", "wat een leuke hond", of "koe" (hoe komen ze daar nou bij?) En ik ben natuurlijk blij hen te zien. Kwispeldekwispel! Woohooo!

Na een paar uur waren we in Velp en gingen we op zoek naar een cafétje. Het begon nu een beetje te druppelen en ik was blij dat ik enthousiast ontvangen werd bij een bakkerij (zoals eigenlijk altijd) en mocht uitrusten. De terugweg met de trein was een avontuur op zich. We gingen expres in het deel voor de fietsen zitten zodat ik veel ruimte heb om te kunnen liggen. Maar toen kwamen er in Arnhem 65milioen mensen bij en ook een van de rare klapfietsen. Ik vertrouwde het voor geen meter en bleef het ding in de gaten houden. Ik ging in een hoekje zitten en liggen en maakte me heel klein (en dat valt niet mee, want ik ben geen chihuahua). Dit was niet prettig, maar het zou nog erger worden: in Nijmegen was het zo verschrikkelijk druk dat ik niet meer wist naar welke mensen ik moest gaan. Het rook naar lekker eten, naar friet en broodjes, hamburgers en oh, wat had ik een trek! Maar, eerst moesten we thuis komen en dat betekende door de regen met de fiets. Ik wilde alleen nog maar een ding: een droog vacht, een grote hoop brokjes en mijn hondenkussen onder mijn buik (oeps, dat zijn er meer dan een ding, maar honden kunnen toch niet tellen). Het duurde niet lang en toen had ik alles waar ik om vroeg - en was een happy&tired dalmatier.

Kwispelgroetjes
Flynn