Een dag vol tegenstellingen

Kan een hond moeier zijn? Ik dacht het niet. En toch begon de dag zoooo saai. Nou, het ging al heeel vroeg op (mijn oppaskat is eigenlijk een langslaper, en het was nog net niet licht) en voordat ik mijn dopjes helemaal open had liep ik al met Kat huppelenderwijs buiten. Ze had haar renschoenen aangetrokken om mij in de vroege ochtend toch nog even een paar meter te laten rennen. Ik vond het prima, maar was dat niet een beetje overdreven?
Maar toen verdween ze achter de deur en kwam en kwam maar niet terug. Daar lag ik dan te contempleren. Maar goed, daar ben je ook een keer klaar mee. Dan lig je je te vervelen... dan drink je wat en dan verveel je je weer, dan krab je je, dan contempleer je weer, dan wacht je. Je snapt het wel. Niet echt een dag waar je nou blij van wordt... maar...
Toen ze terugkwam mocht ik meteen mijn blaas buiten legen, maar we stonden binnen 5 minuten weer binnen! Wat een tegenvaller! Wat is er met mijn Katje aan de hand? Ze is toch anders van de lange wandelingen? Ik was in de war.
Maaaaar... ik voelde dat er iets ging gebeuren. Iets wat ik nog niet kon bevatten, iets wat ik niet kon bedenken... IETS! De deurbel ging zo nu en dan en telkens kwam er een lieve wandelvriend van me binnen. Eerst Arjan, dan Maikel, dan Sandy en een nieuwe wandelvriendin Stephanie. Ik begon een beetje opgewonden te worden, want ik hou van mijn vrienden en van aandacht van lieve mensenwezens. Ik blafte en joehoede van vreugde op wat er komen ging. Dat mocht natuurlijk niet, maar boeien!
En toen gingen we vertrekken. Kun je je voorstellen hoe super dat voor een hond is? Vijf mensjes die met je gaan wandelen? Wat wil je meer (behalve een mooie hondendame en lekkere koekjes)?
Kwispelend, snuffelend liet ik de mensjes kletsen en beppen. Ik plast hier, poepte daar, snuffelde hier en struinde daar. Berg af, berg op, links, rechts en maar door.
Op gegeven moment was er pauze. Eindelijk! Ik slokte een liter water naar binnen terwijl de tweevoeters van die platte ronde dingen aten waar je poedersuiker en stroop op moet doen. Fijn om even te liggen. Een paar keer, terwijl ik even mijn ogen opende zag ik een kat! Nou, ik heb het niet met katten, dus ik sprong op en probeerde haar te pakken. Helaas zat ik vast met mijn riem, anders had ik hem/haar echt wel te pakken gehad, hoor!
Na de pannenkoekenpauze liepen we weer verder. De mensen kletsend en ik besloot oostindisch doof te zijn. Het is toch niet interessant! Af en toe hadden we pauze en dronk ik nog een keer een hele liter water. Ik moet toch ook materiaal hebben om mijn territorium te markeren!
We kwamen twee keer hele kleine minihondjes, babyhondjes tegen. Oh wat waren ze schattig (vonden vooral de meisjes), ik vond ze minder interessant. Ik ben meer een mensenhond, geen hondenhond. Maar dat weten jullie natuurlijk al!
Tegen het einde voelde ik mijn vermoeidheid en volgens mij had mijn roedel er ook last van. Ik moest steeds beter erop letten, ze bij elkaar te houden. Maar, hoe moe ik ook ben, mijn staart blijft heen en weer gaan! Ik ben gewoon een blij hondje!
Maar ik geef eerlijk toe: ik was maar al te blij toen we weer in huize Kat waren. Ik plofte neer op mijn deken en kwam er de rest van de avond niet meer van af.
Nu lig ik heerlijk te snurken en droom van lieve mensenvrienden en grote stokken, van de zon en de prachtige natuur op de N70!

Een lieve kwispelgroet
Flynn