Castricum
Door: Flynn
Blijf op de hoogte en volg Flynn
06 November 2012 | Nederland, Castricum
Waf, waf allemaal!
Wat moest ik toch lang wachten voordat ik weer met mijn leenvrouwtje Kathrin op reis mocht. Ze komt weleens bij ons thuis langs, maar dat is toch anders...
Vanmorgen, ik was nog niet eens helemaal wakker (dwz kon mijn brokken nog niet eten en mijn darmen waren nog niet leeg) stond ze in de deur: met van die bruine klompen aan de voeten! "Die ken ik! Dat zijn haar wandelschoenen!" dacht ik en kwispelde er op los. Maar ik moest eerst nog een poeprondje in de buurt doen zodat ik de lange reis zonder ongelukjes zou overleven. Wat ik niet wist (want ik begrijp mensentaal niet altijd): ik zou voor het eerst in mijn leven met de trein gaan! De trein is iets groots, een groot, geel en blauwe blik met allemaal mensen erin. Soms zijn het er weinig, en soms op eens heeeel erg veel. Soms zitten ze en soms lopen ze. Dat is nogal verwarrend voor een hond. Ik moest wennen aan het landschap dat voorbijtrekt en aan het geschommel van dat geel-blauwe geval. Bij Utrecht werd het zo druk dat er alleen nog maar in de gang ruimte voor mij was en zelfs daar was ik in de weg. Ik had geen idee dat ik groot ben! Maar ik ben een reus in een druk treinstel. Maar, ik was de held van de trein. Iedereen vond me leuk, lief en enthousiast. Alleen een mevrouw was bang voor mij en uitgerekend ZIJ moest naast Kat zitten. Ik wilde haar troosten en laten zien dat ik lief ben, maar dat vond mevrouw niet zo prettig.
Na Amsterdam was het weer heerlijk rustig en zo stapten we om 11.07h bij mooi weer de trein uit en Kathrin kraamde een stuk papier uit haar rugzak dat ze vervolgens nooit meer los zou laten. Ik wist natuurlijk niet waar zij zich druk om maakte (volgens mij dacht ze dat ik niet op de geplande wandelroute mocht). Gelukkig stond er een bord met iets wat op mij lijkt, maar dan zonder stippen en dat betekende: honden mogen hier komen! Voor liefhebbers: route 29 van de Groene Wissels (Castricum Noordhollandse Duinreservaat).
Kathrin is een beetje oostindisch blind, want borden met honden met lijnen zag ze heel toevallig niet. Het was niet heel druk en zodra er mensen aankwamen ging ik braaf aan de lijn en heel toevallig kwam de boswachter op een aangelijnd moment langsgereden. Ik ben een boef, maar wel een blije boef.
We liepen eerst door bos, dan stukjes zand, weer bos en dan duinen en ietsiebietsie verder: strand, Zee, en heel veel wind. Volgens mij heb ik nog heel veel zand in mijn oren (goed excuus als ik niet wil luisteren). We waren nu al goed 10km gelopen en ik voelde mijn benen wel. In een biologisch verantwoorde strandtent hadden we een lange pauze. Ik keek naar buiten naar alle mensen en honden en kon moeilijk ontspannen. Zo veel potentiele vriendjes buiten om te spelen en ik zit hier achter glas en moet rusten. Balen!
Inmiddels waren de wolken opgekomen en toen we verder liepen was het strand toch nog wat rustiger geworden.
Bij paaltje huppelepup gingen we weer terug de duinen in en toen begon de ellende. Geen idee hoe Kat het voor mekaar gekregen heeft, maar we zijn vreselijk verdwaald. De anders zo gezellige en rustige Kat was op eens geknepen stil en zwaaide wild met haar papiertje, slaakte diepe zuchten, keek wanhopig rond en het is maar goed dat ik geen mensentaal spreek. Er waren twee mannen nodig om ons weer enigzins op het juiste pad te brengen. Mij maakte het allemaal niet uit. Het begon te regenen en Kat maakte zich zorgen of we Castricum nog bij daglicht zouden bereiken. Wat kan dat mens doorlopen als het moet. Nog een keer naar links en dwars door het bos met een behoorlijke pas en op eens waren we weer in Castricum! Hehe, het was nog net geen 17h en de schemering begon al een klein kwartiertje later.
Ik zat inmiddels met Kat in een cafe. Voor mij water en brokjes en voor Kat warme chocomel (met van dat witte spul erop). Ik voelde me in het cafe niet thuis en zo zaten we om 17.15h op het station te wachten op een trein die vertraging had. Uiteindelijk was de trein langzamer dan onze eindspurt door het bos, zo leek het althans. Hier wachten en daar wachten. Ik was moe en uitgeput en bleef liggen waar het kon en had nauwelijks aandacht voor de mensen. Alleen een oud vrouwtje vond ik leuk. Zij kan geen honds en snapte niet waarom ik "dat met de staart!" deed. Nu kan ze een beetje honds. Toen zij uitstapte, kwamen twee jonge gasten bij ons zitten. De een vond me erg leuk, maar ik was een beetje mensenmoe geworden. Pas toen hij aandrong liet ik me aaien. Vooruit dan maar, leef je uit aan mij, laat mij jouw knuffel zijn, maar accepteer wel mijn haren, die ik net zo gul verdeel over je kleren als speeksel over je handen. Nee, stiekem vond ik het echt wel leuk (en hij mijn haren minder).
Ook in Nijmegen regende het en ging ik bij Kat alleen maar drinken en slapen en wachten totdat ik weer werd opgehaald.
Oh, wat zal ik vannacht slapen! Ik ben voldaan moe, wat een avontuurlijke reis!
Kwispelgroetjes
Flynn
Wat moest ik toch lang wachten voordat ik weer met mijn leenvrouwtje Kathrin op reis mocht. Ze komt weleens bij ons thuis langs, maar dat is toch anders...
Vanmorgen, ik was nog niet eens helemaal wakker (dwz kon mijn brokken nog niet eten en mijn darmen waren nog niet leeg) stond ze in de deur: met van die bruine klompen aan de voeten! "Die ken ik! Dat zijn haar wandelschoenen!" dacht ik en kwispelde er op los. Maar ik moest eerst nog een poeprondje in de buurt doen zodat ik de lange reis zonder ongelukjes zou overleven. Wat ik niet wist (want ik begrijp mensentaal niet altijd): ik zou voor het eerst in mijn leven met de trein gaan! De trein is iets groots, een groot, geel en blauwe blik met allemaal mensen erin. Soms zijn het er weinig, en soms op eens heeeel erg veel. Soms zitten ze en soms lopen ze. Dat is nogal verwarrend voor een hond. Ik moest wennen aan het landschap dat voorbijtrekt en aan het geschommel van dat geel-blauwe geval. Bij Utrecht werd het zo druk dat er alleen nog maar in de gang ruimte voor mij was en zelfs daar was ik in de weg. Ik had geen idee dat ik groot ben! Maar ik ben een reus in een druk treinstel. Maar, ik was de held van de trein. Iedereen vond me leuk, lief en enthousiast. Alleen een mevrouw was bang voor mij en uitgerekend ZIJ moest naast Kat zitten. Ik wilde haar troosten en laten zien dat ik lief ben, maar dat vond mevrouw niet zo prettig.
Na Amsterdam was het weer heerlijk rustig en zo stapten we om 11.07h bij mooi weer de trein uit en Kathrin kraamde een stuk papier uit haar rugzak dat ze vervolgens nooit meer los zou laten. Ik wist natuurlijk niet waar zij zich druk om maakte (volgens mij dacht ze dat ik niet op de geplande wandelroute mocht). Gelukkig stond er een bord met iets wat op mij lijkt, maar dan zonder stippen en dat betekende: honden mogen hier komen! Voor liefhebbers: route 29 van de Groene Wissels (Castricum Noordhollandse Duinreservaat).
Kathrin is een beetje oostindisch blind, want borden met honden met lijnen zag ze heel toevallig niet. Het was niet heel druk en zodra er mensen aankwamen ging ik braaf aan de lijn en heel toevallig kwam de boswachter op een aangelijnd moment langsgereden. Ik ben een boef, maar wel een blije boef.
We liepen eerst door bos, dan stukjes zand, weer bos en dan duinen en ietsiebietsie verder: strand, Zee, en heel veel wind. Volgens mij heb ik nog heel veel zand in mijn oren (goed excuus als ik niet wil luisteren). We waren nu al goed 10km gelopen en ik voelde mijn benen wel. In een biologisch verantwoorde strandtent hadden we een lange pauze. Ik keek naar buiten naar alle mensen en honden en kon moeilijk ontspannen. Zo veel potentiele vriendjes buiten om te spelen en ik zit hier achter glas en moet rusten. Balen!
Inmiddels waren de wolken opgekomen en toen we verder liepen was het strand toch nog wat rustiger geworden.
Bij paaltje huppelepup gingen we weer terug de duinen in en toen begon de ellende. Geen idee hoe Kat het voor mekaar gekregen heeft, maar we zijn vreselijk verdwaald. De anders zo gezellige en rustige Kat was op eens geknepen stil en zwaaide wild met haar papiertje, slaakte diepe zuchten, keek wanhopig rond en het is maar goed dat ik geen mensentaal spreek. Er waren twee mannen nodig om ons weer enigzins op het juiste pad te brengen. Mij maakte het allemaal niet uit. Het begon te regenen en Kat maakte zich zorgen of we Castricum nog bij daglicht zouden bereiken. Wat kan dat mens doorlopen als het moet. Nog een keer naar links en dwars door het bos met een behoorlijke pas en op eens waren we weer in Castricum! Hehe, het was nog net geen 17h en de schemering begon al een klein kwartiertje later.
Ik zat inmiddels met Kat in een cafe. Voor mij water en brokjes en voor Kat warme chocomel (met van dat witte spul erop). Ik voelde me in het cafe niet thuis en zo zaten we om 17.15h op het station te wachten op een trein die vertraging had. Uiteindelijk was de trein langzamer dan onze eindspurt door het bos, zo leek het althans. Hier wachten en daar wachten. Ik was moe en uitgeput en bleef liggen waar het kon en had nauwelijks aandacht voor de mensen. Alleen een oud vrouwtje vond ik leuk. Zij kan geen honds en snapte niet waarom ik "dat met de staart!" deed. Nu kan ze een beetje honds. Toen zij uitstapte, kwamen twee jonge gasten bij ons zitten. De een vond me erg leuk, maar ik was een beetje mensenmoe geworden. Pas toen hij aandrong liet ik me aaien. Vooruit dan maar, leef je uit aan mij, laat mij jouw knuffel zijn, maar accepteer wel mijn haren, die ik net zo gul verdeel over je kleren als speeksel over je handen. Nee, stiekem vond ik het echt wel leuk (en hij mijn haren minder).
Ook in Nijmegen regende het en ging ik bij Kat alleen maar drinken en slapen en wachten totdat ik weer werd opgehaald.
Oh, wat zal ik vannacht slapen! Ik ben voldaan moe, wat een avontuurlijke reis!
Kwispelgroetjes
Flynn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
