De lol van logeren

Kwispeldekwispel allemaal!

Daar ben ik weer! The king is back! Maandag mocht ik weer bij Katje komen. Ik was nog maar net binnen toen sprong ik al bij haar op schoot. Ja, ik weet het wel, ik ben niet bepaald een schoothondje en Kat zuchte onder mijn gewicht. Maar ik trok me er weinig van aan: ik ben blij en ik hoor geaaid en verwend te worden. Ik ben tenslotte Flynn, de leukste stippeltjeshond die er is! Wat? Je denkt dat ik arrogant ben? Ooit van valse bescheidenheid gehoord? Er zijn feiten, die moet je gewoon accepteren. En mijn charme is ontwapenend en mijn ego is gewoon gezond (nou, eerlijk gezegd tot het moment dat ik een ander hondje tegen kom, want dan schijt ik in mijn nietbestaande broek).
Maar, waar waren we gebleven? Ja, precies gisteren zijn we naar de bossen van Beek gelopen - heerlijk op en neer rennen door de herfstbladeren! Tante Kat liep iets minder enthousiast achter me aan. Met name bij het afdalen leek het alsof ze in een zure haring veranderde (nou, ze keek zuur, jullie snappen het wel). Maar dat is haar eigen schuld, moet ze maar niet met de 7heuvelen mee lopen.
Bij een weilandje wachtte een hele speelse, iets kleinere hond met lang zwart haar op me. Hij nodigde me zo leuk uit om met hem te spelen dat ik voor een moment vergat dat ik eigenlijk erg bang ben voor andere hondjes. Oh, wat dolden we samen! Krijgertje, verstoppertje (het liefst tussen en achter Kat´s benen) en wie is de snelste... maar ik vergat hem naar zijn naam te vragen. Even later, ik was nog blij van mijn vriendje liep er een vrouw die ik wilde begroeten. Mensen houden van me! Daar ben ik van overtuigd, maar ze hoort tot het soort dat niet zo van honden is. Ik ben dan ook niet gesprongen (dat doe ik sowieso bijna nooit), maar gehupst en toch gilde ze het uit van paniek. Gelukkig was Kat in de buurt en riep me tot zich en tot bedaren.
Na een flinke klim en nog een hele lange weg kwamen we weer thuis. Ik kon weer heerlijk slapen op mijn eigen kussen. Tenminste tot leenkatje weg ging. Toen ging ik weer stiekem op de bank liggen. Gelukkig heb ik hele goede oren, want toen ik haar thuis hoorde komen sprong ik natuurlijk meteen van de bank en ging haar voor de deur opwachten. We liepen nog een nachtelijk rondje en toen lag ik weer in de gang en moest weer een van die lange nijmeegse nachten doorkomen. Toen het licht werd dacht ik heel even, "nou gaat het gebeuren", maar het was vals alarm. In plaats van naar de voordeur ging ze naar een ander klein kamertje, waar geen plaats is voor mij. Dus, weer wachten, wachten en proberen te slapen.
Het duurde echter niet meer heel erg lang en toen mocht mijn halsband weer om, Kat trok de schoenen aan en hup naar buiten! De ochtenden zijn op het Ubbergseveld/Kopse Hof toch het mooist. Het zonnetje scheen en op de enge honden na genoot ik volop! Ik kwam de lelijkere en dunnere versie van mezelf nog tegen, maar het klikte niet bepaald. Mijn staart bleef maar tussen mijn benen steken. Hij kwam er pas uit toen de rare stippeltjeshond met zijn enge vrienden ver weg waren.
Via Hengstdal gingen we weer terug en nu lig ik weer heerlijk op mijn kussen te rusten.
Mijn leenbaasje moet me helaas vandaag al weer terug brengen omdat ze morgen onverhoopt moet gaan werken. Ik wil liever thuis met vrouwtje en zusje om me heen zijn dan een lange, lange ochtend alleen in mijn leenkasteel.

Tot zover was ik dus dacht ik klaar met het logeerpartijtje bij tante kat. Maar toen ging te telefoon en een kleine eeuwigheid later ging de bel. Buiten stond een van mijn fan´s: Tom. Hij wilde heel erg graag met ons wandelen. En ik met hem! Oei, wat kwispelde ik. Ik werd er bijna zelf draaierig van. We hadden niet veel tijd omdat ik op tijd thuis moest zijn, dus liepen we naar het Marienbos.
Het zonnetje scheen heerlijk en het was niet al te fris. In het bos ontmoetten we een ouder echtpaar met een kleine, langharige tekkel. Het echtpaar vond me natuurlijk ook leuk. Het tekkeltje heette Auri of zo en was vandaag jarig! Baasje en vrouwtje werden gefeliciteerd en trakteerden vervolgens op hondenkoekjes. Tom en Kat hoefden niet, maar ik genoot ervan! Een paar honderd bomen verder ontmoette ik een hond die op mij leek, maar leverkleurige stippeltjes had. Ze was mooi slank en ik vond het zielig dat haar vrouwtje vertelde dat ze eigenlijk een dalmatier is, maar er iets mis is gegaan met de kleur. Ook had ze geen staart (door en ongelukje), maar ik vond haar heel leuk. We dolden een beetje en toen gingen we uit elkaar. Dag lieverd, dacht ik.

Toen moesten we haasten, want het programma is strak vandaag. Hups, de auto in en naar huis racen.

Een dikke lik voor jullie!

Flynn, the King