Bekaf in Belgie

Waf! Waf! Woehoee!

Dit is mijn weekje wel geweest! Ik mocht weer logeren bij een van mijn lievelingsadresjes: bij leenvrouwtje Kat!
De eerste dagen waren vrij normaal. Wandelen hier, wandelen daar. Vriendjes maken hier, weglopen voor enge soortgenoten daar en heel veel heel grote stokken verzamelen. Vrijdag middag was het wel grappig. Toen liepen we door het Marienbos en zagen allemaal mensen alleen en met een in zichzelf gekeerde blik, rustig (en ik denk met aandacht) lopen. Ik vond dat maar al te interessant, maar Katje wilde dat niet. Ze moest heel erg haar best doen om de mensen, die heel verstrooid door het bos liepen te ontlopen. Ze was iets minder paniekerig toen ik een reuzetak vond en die met me mee zeulde. Want dan heb ik minder aandacht voor mensen. Nou, die tak wat me toch zwaar! Maar ik was apetrots! Kijk mij eens sterk wezen - king of het Marienbos! Tot voor de deur droeg ik de joekel.
En toen werd Kat op eens een beetje onrustig. Ze pakte allemaal spullen in de auto. Ook mijn spullen! Ga ik nu weer terug naar huis naar mijn lief zusje en vrouwtje en baasje?
Nee, nog niet. We stopten op een vreemde plek. Ik moest met Kat mee naar een ander huis, met andere mensen en we gingen op zolder rusten (ik tenminste. Wat Kat daar met dat apparaat deed snap ik niet zo goed). Dan gingen we weer verder, naar weer een ander huis, waar ik weer moest rusten, en waar weer andere mensen kwamen. Na weer een kleine wandeling moest ik weer in de auto... wat moet dit worden, dacht ik zo? Gaan we nu naar mijn zusje? Nee.... Het duurde weer lang voordat de klep open ging en we waren weer op een vreemde plek, waar ik nog nooit geweest ben. Gelukkig ben ik een hond en voel ik me snel thuis als ik eenmaal geplast heb. Maar we gingen dus weer een gebouw binnen (met mijn spullen...) en daar was een bekende vriend van me, Arjan! Oh, wat leuk! Die is een paar dagen geleden met mij en Kat gaan wandelen en hij vindt me leuk, lief en aardig! En ik hem! (ik ben daar heel gemakkelijk in) Ik mocht daar blijven slapen. Na de volgende ochtendwandeling gingen weer allemaal spullen in de auto en ik ook. Gingen we nu terug naar mijn zusje? Nee... Oh, wat duurde het lang. Gelukkig kon ik in de kofferbak liggen en rusten.

Na een tijdje mocht ik er weer uit... weer een nieuwe plek, nieuwe geuren, nieuwe omgeving en twee enge honden achter het hek. Ik snapte er helemaal niets meer van en besloot Kat niet meer uit het oog te verliezen en bleef dicht achter haar lopen. Ging ze naar buiten, liep ik mee, ging ze naar binnen liep ik ook mee, trap af? ik mee, trap op? ik mee. Wat zou ik doen zonder haar? Zou ze me hier achter laten? Nee, ik neem geen risico. Waar Kat is is hond, ik maak ons onafscheidelijk.
Na een korte pauze gingen we weer in de auto. Deze keer zonder bagage. Waar zouden we nu heen gaan? Geen idee, maar ik moet mee, want ik blijf bij mijn leenvrouwtje en leenbaasje.
Oh, en dan begon het feest! We gingen lopen: bergop, bergaf, door bossen over velden, langs plassen en beekjes. Ik snuffelde, kwispelde, rende voor, de bossen in en weer terug, liep wedstrijdjes met mijn twee begeleiders (en won meestal, hehe). Kat stelde zich soms een beetje aan, vooral als het bergop ging. Maar we kwamen er. Mooie uitzichten, prachtige natuur en het beste: helemaal geen andere honden! Wel andere Nederlanders, die mij als lease-hond betitelden. Ook wel grappig.
Na 3h waren we weer terug bij de auto en werd ik weer terug naar het huisje gereden.

´s Morgens hoorde ik de honden van de buren blaffen en moest ik me ook laten horen. Wist ik veel dat het de bedoeling was om uit te slapen? Zij waren trouwens begonnen!

En toen snapte ik de wereld echt niet meer. Ik dacht, dit is nu mijn nieuw thuis, maar we pakten weer alles in de auto en reden weg. Gingen we nu terug naar mijn lief klein zusje? Nee, weer niet.
We stapten ergens uit en liepen uren en uren door sneeuw, over ijs, over en door beekjes, modder, bos, veld, berg en dal. Kat dacht slim te zijn en maakte me bij de eerste echte stijle helling vast en wilde dat ik haar omhoog trok. Nou, ik trek maar al te graag aan de lijn, maar dit pik ik niet. Ik laat me niet voor een Katje spannen! Toen pakte ze een stok en wilde die als wandelstok gebruiken, maar ik vond het veeeeel leuker om ermee te spelen. Ik beet me vast en liet de stok niet meer los. Nee, Kat, zo oud ben je nog niet, dat je met een stok moet lopen.
Het was een fantastische wandeling, met mooie uitzichten, genoeg bomen en stronken om tegenaan te plassen en heerlijke sneeuw om door te struinen. Alleen mijn twee wandelmaatjes waren wat langzamer als ik en moest ik heel vaak op ze wachten. Wat zijn mensen toch traag! Nou, in mijn enthousiasme ben ik ook vaak uitgegleden, maar ik stel me niet zo aan en loop gewoon door.
Alleen de bruggen over het riviertje vond ik eng. Onder mij de stromende rivier en de houten bruggen waren soms behoorlijk glad als er geen sneeuw op lag. Het doel halverwege was een burcht en die bereikten we na een flinke klim en avontuurlijke paden met veel ijs en sneeuw (en mensen kunnen zich behoorlijk aanstellen met sneeuw en ijs). Bij de burcht hadden we een korte pauze en liepen vervolgens dalend in anderhalf uur de laatste 6,5 km terug naar de auto.
We stapten weer in en ik dacht: "Ik maak me niet meer druk om waar we naartoe gaan. Laat maar gaan." Ik was blij dat ik mijn kussen onder mijn billen voelde en heb de hele autorit geslapen.
Toen we weer stopten, dacht ik: "Dit komt me bekend voor." En ja, we waren bij mijn wandelvriendjes huis. Daar weer gerust en weer terug de auto in. Een uur later waren we weer in Nijmegen bij tante Kat. Ze bracht me naar haar woning en toen... liet ze me in de steek! Oh, wat moest ik jammeren en janken. Hele 2 minuten liet ze me stikken. Ik dacht ik zou haar nooooit meer zien. Maar gelukkig kwam ze toch weer terug met mijn kussen en mijn bakjes en wist ik: "Alles komt goed!"
Nou lig ik op mijn kussen en droom van de sneeuw, de bergen, van stokken en van bruggen... en van mijn lieve vrouwtje, baasje en mijn lief zusje, die ik allemaal morgen weer zie... Eindelijk! Eindelijk rust en regelmaat.