Een hondeleven!
Door: Flynn
Blijf op de hoogte en volg Flynn
04 Januari 2013 | Nederland, Nijmegen
Woef woef woehoe!
Ik ben er weer! Bij mijn leenkatje Vrouw - eh, nee, bij mijn leenvrouwtje Kat! Het was mijn dagje weer. Kat stond al op me te wachten, en toen ik binnen was bij haar, rook ik ook nog mijn wandelmaatjes Maikel en Onno! Dat belooft veel moois, dacht ik. Ik stormde naar binnen en begroette ze enthousiast met mijn tong.
Gelukkig trokken ze meteen hun schoenen en jassen aan, want ik hield het niet meer. Maar we gingen niet wandelen, maar met dat rode blik op wielen weg! Gelukkig duurde het niet lang en kon ik snel mijn pootje heffen.
We waren bij de Hatertse vennen - volgens mij ben ik hier nog nooit geweest. Het was mooi! Ik kon heerlijk struinen, snuffelen, rennen, plassen en p...
De honden die daar liepen maakten me op de een of andere manier niet bang. Ik vond ze leuk en we speelden samen krijgertje.
Terug bij Kat ging ik na mijn avondmaal op mijn kussen contempleren over het leven, om precies te zijn over het hondenleven. Wat doen mensen als ze niet hier zijn? Verdwijnen ze in het niets? Dat kan niet, want ik hoor hun voetstappen en soms hun stemmen. Dan wordt ik blij en blaf ik en spring van de bank (waar ik nog steeds niet op mag ;) en wacht braaf voor de deur op het geluid van de sleutel in het slot.
De mensen van vandaag gingen eten terwijl ik door ging met contempleren. De mensen denken dan dat ik slaap, maar je hebt geen idee hoe diep ik kan nadenken.
Na het eten gingen we met z´n allen op de bank zitten (en ik liggen). We zaten zo in elkaar en over elkaar en door elkaar, dat niemand op kon staan en een fototoestel te pakken om het moment vast te leggen. Jammer! Ik genoot van de aandacht en wist niet wie van de drie ik als eerste moest likken en besloot dat ik maar gewoon ga liggen en genieten.
Maar toen werden ze toch weer onrustig. Ik wou dat mensen eens wat rustiger waren als ik op hun schoot lig.
Maar deze keer was het goed nieuws: we trokken onze schoenen en jassen aan - naar buiten, wandelen!!!
Maar op een rare plek, gaven Maikel en Onno me een aai over de bol en wandelden Kat en ik alleen verder. Wat moet dat nou? Waar zijn ze gebleven? Wanneer zullen ze weer opduiken? En waar?
Veel om over na te denken - contemplatie noem je dat. En dat doe ik dan maar.
Dat was het voor vandaag,
kwispeldekwispel,
Flynn
Ik ben er weer! Bij mijn leenkatje Vrouw - eh, nee, bij mijn leenvrouwtje Kat! Het was mijn dagje weer. Kat stond al op me te wachten, en toen ik binnen was bij haar, rook ik ook nog mijn wandelmaatjes Maikel en Onno! Dat belooft veel moois, dacht ik. Ik stormde naar binnen en begroette ze enthousiast met mijn tong.
Gelukkig trokken ze meteen hun schoenen en jassen aan, want ik hield het niet meer. Maar we gingen niet wandelen, maar met dat rode blik op wielen weg! Gelukkig duurde het niet lang en kon ik snel mijn pootje heffen.
We waren bij de Hatertse vennen - volgens mij ben ik hier nog nooit geweest. Het was mooi! Ik kon heerlijk struinen, snuffelen, rennen, plassen en p...
De honden die daar liepen maakten me op de een of andere manier niet bang. Ik vond ze leuk en we speelden samen krijgertje.
Terug bij Kat ging ik na mijn avondmaal op mijn kussen contempleren over het leven, om precies te zijn over het hondenleven. Wat doen mensen als ze niet hier zijn? Verdwijnen ze in het niets? Dat kan niet, want ik hoor hun voetstappen en soms hun stemmen. Dan wordt ik blij en blaf ik en spring van de bank (waar ik nog steeds niet op mag ;) en wacht braaf voor de deur op het geluid van de sleutel in het slot.
De mensen van vandaag gingen eten terwijl ik door ging met contempleren. De mensen denken dan dat ik slaap, maar je hebt geen idee hoe diep ik kan nadenken.
Na het eten gingen we met z´n allen op de bank zitten (en ik liggen). We zaten zo in elkaar en over elkaar en door elkaar, dat niemand op kon staan en een fototoestel te pakken om het moment vast te leggen. Jammer! Ik genoot van de aandacht en wist niet wie van de drie ik als eerste moest likken en besloot dat ik maar gewoon ga liggen en genieten.
Maar toen werden ze toch weer onrustig. Ik wou dat mensen eens wat rustiger waren als ik op hun schoot lig.
Maar deze keer was het goed nieuws: we trokken onze schoenen en jassen aan - naar buiten, wandelen!!!
Maar op een rare plek, gaven Maikel en Onno me een aai over de bol en wandelden Kat en ik alleen verder. Wat moet dat nou? Waar zijn ze gebleven? Wanneer zullen ze weer opduiken? En waar?
Veel om over na te denken - contemplatie noem je dat. En dat doe ik dan maar.
Dat was het voor vandaag,
kwispeldekwispel,
Flynn
-
05 Januari 2013 - 12:43
:
Beste Flynn,
Naast het rode blik van leenkatje Vrouw zijn er ook hele grote wit met rode blikken op heel veel wielen! Mensen noemen dat treinen en om specifiek te blijven is dit een Veolia-trein. Raar en ingewikkeld woord, helemaal mee eens, dus houden we het maar simpel op wit met rode blikken... Deze blikken rijden altijd dezelfde weg, nooit eens gaan ze spontaan een andere afslag... Het wit-met-rode-blikkenleven is daarmee zo saai dat ze zouden willen dat ze geel waren en het hele land door konden. Maar helaas, een wit met rood blik blijft immer een wit met rood blik en rijdt slechts tussen Nijmegen en Roermond. Mocht je nou ooit zo'n blik zien en in de gelegenheid zijn om snel in te stappen, dan moet je dat gewoon doen! Stap dan wel uit in Cuijk en blaf dan heel erg hard, dan komen wij je heel snel halen en mag je bij ons (op een kleedje, niet op de bank!!!) contempleren wat je wilt over het miserabele leven der wit met rode blikken!
Kwispel kwispel! En een knuffel!
Maikel en Onno
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
