Don Juan van Nijmegen!!!

Hallo lieve vrienden!

Ja, jullie zullen het niet geloven, maar de schuchtere, bange Flynn is verliefd!
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Woensdag middag gingen we naar het leemkuilbos. Het is erg leuk daar omdat het een beetje heuvelachtig is, maar het is er ook hartstikke eng, omdat er heeeeel veel honden zijn. Alleen al de weg ernaartoe was een avontuur. Hele enge, blaffende en grommende honden lieten me het liefst weer terug naar Kat´s veilig huisje vluchten. Maar samen doorstonden we het gevaar van de beesten en al gauw was ik de schrik weer vergeten.
In het grote bos was het heerlijk lopen - het zonnetje scheen zo nu en dan en in het begin waren er ook nog geen enge soortgenoten. Later, toen we bij de kuil aankwamen was er een klein, enthousiast tekkeltje (waar ik me eigenlijk verschrikkelijk aan irriteer) en die nodigde me zo leuk uit om met hem te ravotten, dat ik daar geen nee tegen kon zeggen. Samen renden we de helling af naar beneden, naar de kuil, en weer op, en weer af. Hoewel de tekkel verschrikkelijk korte beentjes heeft, was hij aardig snel. Beneden, in de kuil stonden en liepen nog meer honden, die ik argwanend bekeek en toen besloot ze maar te negeren.
Daarna haalden we een oudere, grappige mevrouw in die met haar hondje aan de wandel was. Op eens dacht ik "wat hoor ik toch?" En hoorde ik de mevrouw voor haar hondje zingen. "Nou, dat doet mijn leenkatje nou nooit!" (Een paar uur later besefde ik dat het ook beter is als ze niet voor me zingt. Ik kreeg spontaan oorpijn toen ik haar hoorde zingen).
Donderdag gingen we weer naar het renbos met dat blikje van Kat. Op het laatst liepen we langs een lijn: de hondenaande-lijn. Het was weer heerlijk en het mieserde en woei alleen maar. Geen reden om te mopperen.
Maar vandaag was de dag dat ik HAAR heb ontmoet - blossom (wat een naam! een prachtige naam voor een prachtige teef). Ik heb haar in het Marienbos ontmoet. Ze was aan de lijn en ze rook - naar bloesems en naar, hoe zal ik het zeggen... gewoon lekker! "Ze is loops", zei de blonde vrouw met haar rozenlaarsen met bezorgdheid in haar stem. Gelukkig kon Kat haar geruststellen door het vreselijke woord "gekastreerd" te laten vallen. Wat een woord! Alsok ik geen echte man ben zonder aanhang. En precies dat wilde ik Blossom (zwijmel) maar al te graag bewijzen. We renden achter elkaar aan, speelden tikkertje en krijgertje, sjansden erop los. Zij genoot ervan en ik waande me in de hondenhemel. Ze heeft een mooi vacht, prachtig lang zwart met grijze vlekken en een lief snuitje dat ze heeft... Maar ze is wel jong, hoor. Ze is een jaar oud (en ik al bijna acht) en dit is haar eerste loopsigheid. Ik wilde haar maar al te graag laten zien wat je dan doet, als volwassen hond, maar dat wilde ze echt niet. Dat maakte het voor mij alleen maar leuker en ik rende achter haar aan, altijd bereid tot krachtige daad.
Zij werd zo wild dat ze begon naar me te happen, wel speels, maar niet helemaal wat ik wilde. Zo gingen we onverrichter zaken, maar lopend op een roze wolk ieder ons weegs. Ach, Blossom, of ik je ooit weer zie?

Nu ben ik weer terug bij mijn lieve familie. Een beetje raar is het toch, hoor. Nou ben ik dus weer thuis, maar Kat is er nog steeds, en mijn zus ook, maar mijn baas en vrouwtje niet. Houden ze nog wel van mij?
ik denk het wel. Ik vind ze immers bijna net zo lief als ... Blossom!
Nou lig ik weer in mijn bak en contempleer over de liefde, nee niet over zomaar liefde, over Liefde met een hoofdletter.

Een roze, zoete, lieve groet
van
Don Flynn