Lentekriebels op de N70

Daar lig ik dan. De dag van mijn dromen was eindelijk hier...
Maar laten we bij het begin beginnen.
Daar stond ze dan, mijn lievelingskat met de lange slungel. En ik wist meteen: dit is een goed teken. Ik ga weer lopen met ze!Ze hoefden me ook niet echt te overtuigen om in de auto te springen. Joepie! En mijn kussen mocht ook mee. Dat betekent: ik ga logeren! De dag werd alsmaar mooier.

In Nijmegen aangekomen wachtten nog eens twee tweevoeters op mij. De een was een van mijn beste vrienden, Maikel en de andere was mijn toekomstige een van mijn beste vriendinnen, Sandy. Het duurde toch weer lang voordat we echt ging lopen. Ik werd ongedurig en begon te blaffen. Daar deden ze allemaal vrij spastisch over. Sinds wanneer mag ik niet meer blaffen van blijdschap en opwinding?
Maar goed, buiten hadden we er geen last meer van en we gingen lopen. Kwispelend, snuffelend en her en der mijn geur achterlatend liepen we de langs de mooie N70. De zon scheen, de vogels floten en alle bomen lieten hun blader- en nog mooier, hun bloesempracht zien. (Ik pisoonlijk heb er niet zo veel mee, maar mensen blijken er helemaal blij van te worden).

Heuvelop, heuvelaf, linksom, rechtsom, lopen, lopen, lopen, lopen. Af en toe kreeg ik water. Ach, dat weten jullie nog niet: ik drink veel omdat ik schildklier heb. Ja, ik word oud en moet op mijn gezondheid letten. Afgelopen maand ben ik trotse 8 jaar geworden (dat is in mensenjaren 56 jaar, toch echt wel een behoorlijke leeftijd) en dan mag je wel een beetje beginnen te kraken. Ik wil nou niet klagen, maar ik voel het wel, hoor. Het kost me toch echt wat meer moeite en ik ben wat sneller moe.

Gelukkig liepen mijn volgelingen niet zo heel erg hard en kon ik allemaal makkelijk bijbenen. En, we hadden een lange pauze bij het pannekoekenhuis. Ik kreeg een hondenkoekje! Het was er druk met andere honden. De harige berenhonden waren verschrikkelijk. Oh, wat wond ik me op! Waf, waf.

Na mijn pauze waren ook de mensen er weer klaar voor. Op naar de tweede helft. We lieten Maikel achter in Beek en heel even was ik bang dat tante Kat ook mij zou achter laten. Ze verdween bij een huis en ik trok zo hard aan de lijn dat Arjan geen keus had: hij moest met mij naar Kat toe. Ik blijf niet bij de enge beste vrienden van me. LAAT ME NIET IN DE STEEK, Kat!
Gelukkig kwam ze weer naar buiten. Wat een opluchting. Het is toch ook een schatje, mijn Katje.

Er waren weinig andere honden in het bos. Dat vond ik wel jammer. Maar op het eind kwam ik een leuke blonde hond tegen. Oh, die was leuk en ik wilde graag met hem spelen. Maar hij zat niet aan de lijn maar aan een beugel met daaraan een mens met een stok. Ik nodigde hem uit om te komen spelen, en hij vond me denk ik ook wel lief, maar zijn vrouwtje zei dat hij aan het werk was. Ik heb geen idee wat dat is, werken. Mijn baasje gaat werken, maar dat betekent dan dat hij niet thuis is en ook niet te zien is. Maar deze hond is wel te zien. Hoe kan hij dan aan het werk zijn?
Ik bleef hem uitnodigen, maar Kat trok me weg. Wat gemeen! Ik heb een nieuwe vriend! Laat me nou maar spelen! Maar de andere twee vrienden van me hielpen de vrouw met de hond, zodat ze de weg weer wist.

Thuis bij Kat plofte ik op mijn kussen en kwam er alleen maar vanaf om te eten of te drinken. Ik was zelfs te moe om bij ze op schoot te kruipen, laat staan te springen. (ik word al moe van de gedachte). Nu lig ik weer heerlijk te contempleren en ben benieuwd hoe lang ik mag blijven logeren.

Kwispelgroetjes,
Flynn